એક સુંદર સમી સાંજે, હતા આપ મુજ સંગાથે,
મ્રુગસમ ઊછળતાં - કુદતાં, કુદરતનાં દિવ્ય ખૉળે.
દિલમાં કુંપળ સમ ઉછરતાં કેટલાંયે બેકાબુ વિચારો એની જાતે.
તન સખીઓ સંગે, મન તુજ સંગે, વિહ્વ્ળ્તા મુજ ઝળકે અંગે
કાંટો એક ચુભ્યો મુજ હાથે, ત્વરાથી એ ઝાલ્યો તુજ હાથે,
નાજુક્તાની ચરમસીમાએ,કાંટો નીકળી ગયો મ્રુદુતાથી હળ્વે.
તેં થામેલો હાથ કેમ છોડાવું? મન મુંઝાયું થોક-થોક શરમે,
ના તું છોડે ના હું છોડાવું ,લજામણી સી હું લથબથતી પ્રેમની ધારે.
લજજાના ટશિયાં ફુટે નયને,અનગિણત ધબક મુજ હૈયે,
આ પળ અહી રોકાઈ જાય, હું ભરી લઉં મન એના સ્પર્શે.
સ્પંદનોના સરકતા નગરે,આ અણગમતું આ કોણ ડોકાયું?
હં...હવે સમજાયું,આ મિલન-પ્રસંગ તો રચાયો શમણે.
0 comments:
Post a Comment
Gujarati Sahitya